Dlaczego dzieci chorują na depresję i jak można im pomóc?

Statystyki biją na alarm. W Polsce nieustannie rośnie czynnik samobójstw wśród dzieci i młodzieży. Wiąże się to z chorobą znaną głównie wśród dorosłych. Niestety, w dużym stopniu dotyka ona i najmłodszych. Według WHO, aż 10%-20% dzieci na świecie cierpi na zaburzenie psychiczne, a depresja jest wśród nich najczęstszym. Znaczna ilość przypadków pozostaje niewykryta i nieleczona, przez co samobójstwo jest trzecią najpopularniejszą przyczyną śmierci wśród nastolatków.

Przyczyny depresji u dzieci i młodzieży

Najczęstsze przypadki zaburzeń psychicznych u dzieci mają swoje korzenie w genach. Występowanie depresji u rodziców aż trzykrotnie zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia tego zaburzenia u ich dzieci. Do pojawienie się depresji musi zaistnieć odpowiedni bodziec, np. środowisko w którym spędza czas lub konkretne traumatyczne wydarzenie, które wywołało ogromny stres. Czynnikami sprzyjającymi depresji mogą więc być: konflikty w rodzinie, śmierć bliskiej osoby, przemoc, zaniedbania czy uzależnienia rodziców.

Jednym z ważniejszych czynników jest jakość więzi między rodzicami a dzieckiem. Brak wrażliwości pomiędzy bliskimi, niedostateczne wsparcie czy nieprawidłowe postawy rodzicielskie mogą sprzyjać zaburzeniu. Wśród czynników psychologicznych, z kolei wymienia się wysoki poziom lęku u dzieci czy niską samoocenę. Dzieci, które są zbyt krytyczne wobec siebie, mają tendencje do perfekcjonizmu czy niskie umiejętności społeczne, są bardziej narażone na rozwój depresji. Stres, jakiego doświadczyło dziecko również może prowadzić do depresji. Przyczyny napięcia mogą być różne, m.in. zawody miłosne, zerwane przyjaźnie, problemy w szkole, kłopoty ze zdrowiem.

Jak pomóc?

Pierwszym krokiem do pomocy potrzebującemu dziecku będzie zainteresowanie jego stanem emocjonalnym i zachowaniem. Ważna jest też rozmowa, zadawanie pytań i uważne słuchanie odpowiedzi. Proste, a jakże przydatne w rozpoznaniu. Następnym krokiem będzie wizyta u psychologa. Wczesna pomoc psychologiczna może przeciwdziałać pogłębieniu się problemu.

W pierwszej kolejności specjalista przeprowadza wywiad z pacjentem i jego rodziną. Wykonuje testy i ustala wszystkie czynniki, jakie mogły wpłynąć na rozwój zaburzenia. Psycholog zwraca również uwagę na ewentualne współistniejące zaburzenia i odpowiednio prowadzi terapię. Jej elementami są między innymi wspieranie wewnętrznego systemu kontroli czy poprawa relacji w rodzinie. Celem działań jest m.in. łagodzenie objawów zaburzenia, nauka metod radzenia sobie ze stresem, czy też budowanie pozytywnego obrazu samego siebie.